Στις τελευταίες δεκαετίες έχουν επέλθει σημαντικές μακροχρόνιες και μεσοχρόνιες αλλαγές στην αγορά εργασίας, στη σύνθεση της απασχόλησης και στην παραγωγική βάση της κυπριακής οικονομίας που με τη σειρά τους έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις εργασιακές σχέσεις της χώρας. Αυτές οι αλλαγές συνοψίζονται στην: α) μείωση του ποσοστού απασχόλησης στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και αύξηση στο τριτογενή τομέα που χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό διάδοσης νέων ευέλικτων, άτυπων και αρρύθμιστων μορφών εργασίας, β) ανάδυση νέων κλάδων οικονομικής δραστηριότητας με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά απασχόλησης και χαμηλό βαθμό διείσδυσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, γ) ραγδαία αύξηση του συνολικού εργατικού δυναμικού με την αύξηση της συμμετοχής ιδιαίτερα ευάλωτων ομάδων εργαζομένων (νέοι, γυναίκες, κοινοτικοί και εργαζόμενοι από τρίτες χώρες, φοιτητές κλπ.), δ) αύξηση της απασχόλησης σε τομείς της οικονομίας με παραδοσιακά χαμηλή επίδοση συνδικαλιστικής εκπροσώπησης των εργαζομένων (π.χ. εμπόριο). Αυτές οι αλλαγές και άλλες που δεν είναι σκόπιμο να αναλύσουμε σε αυτό το πλαίσιο, έχουν συνδράμει σε μεγάλο βαθμό στην αύξηση του ποσοστού των εργαζομένων που δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας και κατ’ συνέπεια έχουν εγκατασταθεί βαθιές διαιρέσεις στην αγορά εργασία και μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες. Συγκεκριμένη έκφραση αυτών των εξελίξεων είναι γενικότερα η ανισότερη κατανομή του πρωτογενούς εθνικού εισοδήματος και ειδικότερα η διόγκωση του μεριδίου των εργαζομένων, κυρίως ευάλωτων, που εργάζονται σε καθεστώς χαμηλών αμοιβών και σε καθεστώς επισφαλούς, απροστάτευτης, ανασφάλιστης, αρρύθμιστης και χωρίς κοινωνική προστασία εργασίας. Αξιοσημείωτη εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών είναι επίσης το γεγονός, ότι με την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής του εργατικού δικαίου, ενώ με τη διείσδυση και διάδοση στην αγορά εργασίας νέων μορφών απασχόλησης που αυξάνουν την πίεση στο παραδοσιακό πρότυπο της πλήρους, ασφαλισμένης και προστατευμένης εργασίας ή που κινούνται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ της μισθωτής εργασίας και της αυτό-απασχόλησης και την αυξανόμενη αμφισβήτηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας ως κυρίαρχου μέσου καθορισμού των όρων και συνθηκών εργασίας, αυξήθηκε σημαντικά η ανάγκη νέων νομοθετικών ρυθμίσεων που να απαντούν αποτελεσματικά σε αυτές τις νέες προκλήσεις. Η διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής και περεταίρω εξειδίκευση του εργατικού δικαίου συνιστούν μία πρόσθετη πρόκληση για το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα και για την προσπάθεια των εργαζομένων να προστατεύσουν και να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα τους. Με αφετηρία τις πιο πάνω διαπιστώσεις, το προτεινόμενο έργο προσανατολίζεται στην ενίσχυση της ικανότητας της ΠΕΟ μέσα από την υλοποίηση δράσεων γύρω από έξι άξονες: α) την ανάπτυξη της νομικής συμβουλευτικής, β) την προώθηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης και σύναψης συλλογικών συμβάσεων, γ) τη στήριξη των ευάλωτων εργαζομένων, δ) την επιστημονική υποστήριξη της δουλειάς της ΠΕΟ, ε) την ενίσχυση των υποδομών επικοινωνίας και τεχνολογίας της ΠΕΟ