Χαιρετισμός Σωτηρούλας Χαραλάμπους
Στην παρουσίαση του βιβλίου
«Ένας εργάτης αφηγείται» του Hulus Caglar
24 Ιουνίου 2022
Αγαπητοί προσκεκλημένοι
Συναδέλφισσες / φοι
Η ΠΕΟ από τα πρώτα της βήματα, από τη γέννηση των πρώτων ομοιοεπαγγελματικών συντεχνιών, των πρώτων εργατικών κέντρων και αργότερα με την συγκρότηση ενοποιημένης Παγκύπριας συνδικαλιστικής οργάνωσης σταθερά βάδιζε και βαδίζει πάνω σε δυο βασικές αρχές. Πρώτο ότι είμαστε μια ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση, αγωνιζόμαστε σταθερά και με συνέπεια για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων της εργασίας, για να παίρνουν αυτά που δικαιούνται από τον παραγόμενο πλούτο και ταυτόχρονα συνδέσουμε αυτούς τους αγώνες με τους αγώνες για ένα άλλο καλύτερο κόσμο απαλλαγμένο από εκμετάλλευση. Δεύτερο ότι είμαστε συνδικαλιστική οργάνωση για κάθε εργαζόμενο, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, εθνικό και θρησκευτικό προσανατολισμό.
Αυτές μας οι αρχές, είναι αποτέλεσμα των αρχών και των αξίων με τις οποίες εμπότισαν το κίνημα μας οι πρωτοπόροι κομμουνιστές που το δημιούργησαν, είναι το DNA μας. Είναι η ιστορία μας αλλά παράλληλα και η προοπτική μας.
Η 80χρονη ιστορία της ΠΣΕ-ΠΕΟ είναι γεμάτη από στιγμές κοινών αγώνων των ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων που σημάδεψαν και καθόρισαν την εργατική τάξη της Κύπρου.
Η εκμετάλλευση, ο κατατρεγμός, η πείνα ήταν τα ίδια δεν ξεχώριζαν ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, οι προπηλακισμοί και οι επιθέσεις από το κεφάλαιο και την αποικιοκρατική κυβέρνηση, τους εργοδότες και τις θρησκευτικές ηγεσίες της εποχής δεν έκαναν διάκριση ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους.
Στους ιστορικούς αγώνες της δεκαετίας του 40, εκεί που καθορίστηκε το εργασιακό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Κύπρου – δικαίωμα στην οργάνωση και συλλογική διαπραγμάτευση, κοινωνική ασφάλιση, 8ωρο, ΑΤΑ – οι ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι ήταν μαζί παρόντες και παρούσες.
Κορυφαία στιγμή αυτής της περιόδου οι αγώνες των αμιαντορύχων των μεταλλωρύχων και των οικοδόμων του 1948. Εδώ στο καμίνι αυτής της μεγάλης ταξικής μάχης σφυρηλατήθηκε η συναδέλφωση, η αλληλεγγύη, η κοινή προσέγγιση και αντίληψη για την κοινότητα των στόχων και συμφερόντων των ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων.
Το 1958 ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος για τους προοδευτικούς εργαζόμενους, ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Είναι η περίοδος όπου τα σοβινιστικά εθνικιστικά στοιχεία και στις δυο κοινότητες, κάτω από την ομπρέλα της ηγεσίας της ΕΟΚΑ και της Volkan προκατόχου της TMT παίζοντας το παιχνίδι των αποικιοκρατών, αναλαμβάνουν το έργο της διάσπασης της κυπριακής εργατικής τάξης, του εκφοβισμού και της απομάκρυνσης της μιας κοινότητας από την άλλη.
Το 1958 είναι η χρόνια που η εργατική τάξη της Κύπρου χάνει τα πιο διαλεχτά παιδιά της. Κοινό στοιχείο των συντρόφων μας που δολοφονήθηκαν ότι ήταν μέλη της ΠΕΟ, στελέχη της Αριστεράς ότι μιλούσαν την γλώσσα της συνύπαρξης, της ειρηνικής συμβίωσης, αγωνίζονταν για τα συμφέροντα των εργαζομένων, τον μη προνομιούχων. Κοινό στοιχείο των δολοφόνων η ιδεολογία του φασισμού , του εθνικισμού, η υποταγή τους στα ξένα συμφέροντα.
Είναι μέσα σε αυτή τη δύσκολη αιματηρή περίοδο που πολλοί Τουρκοκύπριοι μέλη της ΠΕΟ, στελέχη του Τουρκικού γραφείου της ΠΕΟ αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να σώσουν τη ζωή τους, για να μην υποκύψουν στον φασιστικό εξαναγκασμό να υπογράψουν δήλωση αποχώρησης από τη ΠΕΟ.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Hulus Ibrahim του οποίου το βιβλίο στο οποίο περιγράφει τη ζωή του θα παρουσιαστεί σε λίγο.
Συναδέλφισσες /φοι
Αν το 1979 τέσσερα χρόνια μετά τον χαλασμό του 1974 η ΠΕΟ και η Dev-is κατάφεραν να συναντηθούν και να συμφωνήσουν ότι χρειάζεται να ξαναπιάσουμε το νήμα, ότι για την λύση και επανένωση χρειαζόμαστε ένα δυνατό κοινό μέτωπο των ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων αυτό οφείλεται στο Hulu και στην γενιά του Hulus.
Αν κάθε φορά που μια προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού δεν τελεσφορούσε εμείς η ΠΕΟ και η DEV-IS, οι προοδευτικές τουρκοκυπριακές συντεχνίες βρίσκαμε τη δύναμη να υπερβαίνουμε την απογοήτευση και να συνεχίζουμε, αυτό οφείλεται στη φλογισμένη γενιά των μαρτύρων μας του 1958.
Βρίσκεται στις παρακαταθήκες που μας άφησαν ο Μένοικος, ο Ηλίας Ττοφαρής, ο Μιχάλης Πέτρου, ο Παναγιώτης Στυλιανού, ο Σατή, ο Χαγιά, ο Καβάζογλου, ο Μισιαούλης, ο Αιχαν Χικμέτ.
Αυτές οι παρακαταθήκες είναι που και σήμερα οδηγούν εκατοντάδες Τουρκοκύπριους εργαζόμενους που εργάζονται στις ελεγχόμενες από την Κυπριακή Δημοκρατία περιοχές να οργανώνονται στην ΠΕΟ.
Και είναι αυτές οι παρακαταθήκες που προστάζουν ότι δεν μας επιτρέπεται να τα βάλουμε κάτω. Η κούραση και η απογοήτευση, οι δυσκολίες δεν μπορούν να μας καταβάλουν.
Τα σχεδόν 5χρόνια ξηρασίας μετά την κατάρρευση των συνομιλιών στο Γκρανς Μοντανά, ενθάρρυναν την Τουρκία και τη τουρκοκυπριακή ηγεσία υπό τον Τατάρ, να προβάλλουν την λύση δυο κρατών, οδήγησαν στο άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου και στην αξίωση για αναγνώριση κυριαρχικής ισότητας πριν την επανέναρξη των συνομιλιών.
Η ένταση της προκλητικότητας της Τουρκίας που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες επιβεβαιώνει ότι όσο ο χρόνος περνά χωρίς συνομιλίες η διαίρεση εδραιώνεται και οι δυνάμεις και στις κοινότητες που βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση δυναμώνουν.
Είναι γι΄αυτό απαραίτητο να υπάρξει στόχευση και συνέπεια στην επανέναρξη των συνομιλιών από το σημείο που έμειναν το 2017 στον Γκράν Μοντανά. Και η πλευρά μας χωρίς αμφισημίες και παλινωδίες να εργαστεί προς αυτή τη κατεύθυνση.
Η επανένωση του τόπου και του λαού μας κάτω από την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα και η απαλλαγή από ξένες εξαρτήσεις είναι σήμερα παρά ποτέ άλλοτε αδήριτη ιστορική ανάγκη. Είναι ο μόνος τρόπος αποτροπής της διχοτόμησης Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η πλήρης ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Τουρκία. Θα αποτελέσει εκείνο το ζωογόνο μηχανισμό που θα ξεκλειδώσει τις προοπτικές των ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας και της οικονομίας. Θα δημιουργήσει προοπτικές κοινής δράσης και αγώνών για την εργατική τάξη της Κύπρου η οποία απαλλαγμένη από τα βαρίδια της διαίρεσης θα μπορεί να οργανώνει και να σχεδιάζει ενωμένη και μαζί.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του αφού περιγράφει την πολυτάραχη ζωή του ο Hulus καταλήγει: “Και αν πριν το θάνατο μου δω μια ομοσπονδιακή Κύπρο στην οποία οι δυο κοινότητες θα ζουν αδελφικά θα σημαίνει ότι δεν έχω αφήσει πίσω μου εκκρεμότητες».
Δυστυχώς ο Hulus έφυγε αφήνοντας εκκρεμότητες.
Αυτή την εκκρεμότητα έχουμε ευθύνη εμείς να την κλείσουμε, να την διευθετήσουμε. Να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να γίνει πραγματικότητα η Ενωμένη Ομόσπονδη Κύπρος. Το οφείλουμε σε αυτή την γενιά Τουρκοκύπρίων που στερήθηκαν τον τόπο τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους για να μην προσκυνήσουν τον φασισμό, για να μην υποκύψουν στις φωνές της διαίρεσης. Το οφείλουμε στο λαό μας, στους εργαζόμενους της Κύπρου, στη νέα γενιά που έχει δικαίωμα να ζήσει σε μια Κύπρο ενωμένη, χωρίς ξένους στρατούς σε μια Κύπρο της ειρήνης, της δημιουργίας, της προόδου.
Επιτρέψετε μου πριν κατέλθω από το βήμα να εκφράσω τις θερμές μας ευχαριστίες στον φίλο Ευρωβουλευτή Νιαζί Κιζιλγιουρέκ με την πρωτοβουλία του οποίου και την στήριξη πραγματοποιείται η σημερινή εκδήλωση.
Η ΠΕΟ μαζί με την Dev-is θα συνεχίσουν τη προσπάθεια για καταγραφή και ανάδειξη της ιστορίας των κοινών μας αγώνων.
Γιατί μιλώντας για το παρελθόν κτίζουμε το μέλλον.